Hart verwarmend Bandung

Vrijdag 5 februari

Na een nacht in een heerlijk, niet vochtig bed met een goede douche hebben we een luxe ontbijt met chocolade croissants oa.
Om 9 uur gaan we naar Lembang. In the Taman Hutan Raya Grand Forest Park maken we een wandeling door het oerwoud van 6 km naar beneden langs watervallen, grotten en apen. Mooi weer en heel mooie natuur.

Om 15.30 zijn we bij de muziekschool waar een Angklun ( bamboe instrument) voorstelling wordt gegeven.
Het is heel leuk.
Eerst een wajang voorstelling waar we niets van verstaan, maar wat mooi wordt gedaan. Daarna dansen uit verschillende districten door kinderen van allerlei leeftijden.
We mogen daarna als publiek allemaal een angkluninstrument bespelen. Uiteindelijk kunnen we gezamenlijk muziek maken onder begeleiding van een dirigent, echt geweldig.
Met een heleboel angklun instrumenten spelen ze the Beatles en als laatste bohemien rapsodie van Queen, echt heel knap, het klinkt geweldig.
Terwijl een angklun instrument niets meer is dan een houder van bamu met drie beweegbare bamboestokjes erop, elk instrument heeft een andere toonsoort.
Als laatste nam ieder kind iemand uit het publiek en dansten we met z’n allen op de angklun en gamelanmuziek begeleid door ‘ n drum en gitaar.
Een mooie vrouw en juf presenteerde dit alles heel leuk.
We werden er blij van.
Naderhand weer eens op de foto, nu met economiestudenten uit Sumatra.

Na een slaapje eten bij Queen, een Chinees restaurant waar het heel druk was vanwege het Chinese nieuwjaar. Leuk om de verschillen te zien met de Indonesiërs. Zowieso geen sluiers en ze zijn ronder, rijker en werken in de handel.

Zaterdag 6 februari

Muriël is jarig!!! We bellen haar in de avond om haar te feliciteren.



Conferentie in Jagad Alit op 6 februari 2016

Op de ochtend van de lezing worden we opgehaald door onze chauffeur en door Iwan, de organisator van de conferentie.
Zij brengen ons naar Jagad Alit. Zo heet de kindergarten, die ze na de ramadan willen gaan openen. Het betekent: het kleine kind als onderdeel van het geheel. De ruimte is gemaakt in een verbouwde garage, die Kenny de toekomstige juf, van haar ouders mag gebruiken en die er naast wonen. Het is heel zorgvuldig, mooi met veel originele details aangekleed en ingericht.
We worden ontvangen met bloemen.
Er zijn kaartjes waar we onze naam op zetten en die we omhangen. We worden gevraagd om alle certificaten die na afloop worden uitgereikt te ondertekenen.
Er zijn geen stoelen. Op de grond liggen mooie Perzische tapijten en er liggen hier en daar wat kussens. George vraagt om een krukje.
Er komen 24 mensen. Veelal vrouwen, voor de helft gesluierd. Later is er ook een klein kindje bij, dat bij de moeder zit en niet stoort en op een gegeven moment op de arm in slaap valt.
We krijgen een microfoontje op en er is een camera, alles wordt opgenomen.
Manda opent de conferentie. Zij heeft een tweejarige Waldorf opleiding gevolgd in Melbourne en spreekt dan ook goed Engels. Zij heeft een kind van 15 maanden en gaat daarom nu niet zelf het klasje doen.
Dat gaan Kenny, de vrouw van Iwan en Cicy doen.
Er is stilte voor een gebed.
Anneke begint met de eerste lezing: four steps to maturity. Dit duurt drie kwartier. Erna is er gelegenheid tot vragen stellen. De mensen spreken redelijk goed Engels.
Dan is er koffie en thee met de heerlijkste hapjes mooi uitgestald op twee ronde schalen.
Dan gaat George zijn lezing houden: the healing art of Waldorf education. George legt het drieledig mensbeeld uit als fundament voor het werken vanuit hoofd, hart en handen: na een half uur gaat hij veel vragen beantwoorden. Mensen willen veel over medische zaken weten.
Dan is er lunchpauze. Er staan allemaal schalen met deksels met rijst, groenten, tempeh, champignons in bananenbladeren en tofu in bananenbladeren.
Een dessert met fruit van watermeloen, papaya, meloen en goela djawa.
Het is heel goed verzorgd.
Er is een blonde Duitse vrouw bij die al 28 jaar in Indonesië woont en daar werkt in een kindergarten. Met 25 jaar is ze daar na een vakantie naar toe gegaan, heel impulsief en nooit meer teruggegaan. Ze spreekt vloeiend bahassa en Engels.
Om 14 uur begint Edith met haar lezing: simplicity parenting en na drie kwartier beantwoordt zij de vragen die er zijn.
Wij krijgen cadeaus en een certificaat en worden uitgebreid bedankt.
Dan is er een fotosessie buiten in de tuin. We zijn nog nooit zoveel met allerlei mensen op de foto geweest.
We kopen nog wat houten beestjes, die zelf gemaakt zijn.
Van diverse mensen horen we dat de mensen heel blij zijn met de verhalen. Het is voor een aantal nieuw en voldoet enorm in een behoefte. De reguliere school is daar heel academisch en technisch. De montessori school is al wel bekend maar de Steiner methode nog bijna niet. Er is een enorm enthousiasme en wil om dit van de grond te trekken.
Gabi, onze Duitse mevrouw zegt dat ze bij ons ook een enorme passie beleeft.
We krijgen vragen om ook een keer naar Jakarta te komen om daar wat te vertellen.
Rosie, een vrouw van 27 jaar, die aan de universiteit aan het promoveren is in science en ook een kindergarten in Jakarta wil gaan doen, geeft Edith en mij een ketting cadeau. Rosie had vanaf 5 uur tot 14 uur in de bus gezeten, het was chaos vanwege het Chinese nieuwjaar, om er te komen. En nu ging ze weer dezelfde weg terug.
Ze had al een kindergarten, maar is de lokatie kwijtgeraakt.
Na het afscheid worden we door de chauffeur naar huis gebracht.
Moe maar heel voldaan even rust genomen.

Om 19 uur worden we door de chauffeur en de hele familie van Kenny en Iwan opgehaald in het hotel. Cicy is er ook bij en later komen Iden en zijn vrouw.
We gaan naar een restaurant waar Iwan allerlei heerlijke gerechten voor ons uitzoekt.
We spreken met Iden en zijn vrouw. Zij werkt aan de universiteit en geeft college over environment, milieukunde. Ze spreekt goed Engels. Iden is leraar op een gewone school en wil heel graag een Waldorf opleiding doen, maar hij heeft er het geld niet voor. We beloven voor hem te zoeken naar iets.
We spreken over islam en Waldorf combinatie. Ze zien in dat dit lastig kan zijn, maar willen het met heel hun hart aangaan.
Over Indonesië en het westen. De gedachte heerst nog steeds dat het westen alleen maar komt halen en daardoor is er een anti stemming. Zij willen daarentegen graag van het westen leren.
Er wordt niet diep ingegaan op de inhoud van de islam door de jeugd, ze gaan het debat ook niet aan.
Ze ervaren het sjiisme als iets mystieks.
Revvi, de zoon van Kenny en Iwan van 15 jaar is al met 3 jaar naar Engelse les gegaan. Hij vertelt dat hij zich een ander mens voelt als hij Engels spreekt, meer zelfvertrouwen ervaart en zich aantrekkelijker voelt. Hij wil na zijn studie de olie in.
Abi van 10 jaar speelt voetbal, Soccer, en wil daar verder mee komen.
We worden naar huis gebracht en drinken nog een kopje koffie in het hotel.
We zijn vol, verbaasd en blij wat deze dag ons allemaal gebracht heeft.

Zondag 7 februari
Om 9 uur naar de Bethelkerk waar de grootouders van Edith zijn getrouwd. Een vrouw die Nederlands spreekt ontvangt ons. De dienst is bezig. Opeens zie ik dat er alleen maar zwarte hoofden zijn. Blijkbaar verft iedereen hier zijn haar. We gaan voor het zingen de kerk uit!?!
Dan naar de erebegraafplaats waar de vader van Edith ligt. Hier leggen we de gekregen bloemen neer. Indrukwekkend zoveel graven en het verhaal dat er achter zit.
Dan komen Kenny,Iwan en de kinderen die ons naar het huis brengen waar de opa van Edith heeft gewoond als directeur van de post.

We krijgen een lunch aangeboden waar later ook Manda met haar man en kindje Mina komen. Ze zijn zo vriendelijk en dankbaar allemaal.

Om 15.30 moe naar huis. We leveren de koffers in bij de chauffeur, die ze vast naar Wonosobo brengt.

Wij gaan shoppen en eten in restaurant Braga, een fantastisch restaurant. Ze hebben zelfs Bali wijn, weer eens wat anders dan hot thee. Ter afsluiting een koffie, de lekkerste ever, met een bokkepootje, een speculaasje en een kletskop.
Een heerlijke afsluiting van een fantastische tijd in heartwarming Bandung.