Reuze schildpadden

Woensdag 17 februari s'avonds komt onze gids Pairi langs om het uitje naar Sukamade door te spreken.

Donderdag 18 februari
We vertrekken om 10 uur met de jeep. Jon is onze chauffeur en Pairi is de gids. Hij spreekt redelijk Nederlands en wil heel graag meer van ons leren omdat hij gids wil worden. Weer een verhaal van diploma’s willen halen, maar daar geen geld voor hebben.
Het begin van de reis is comfortabel. Na wat snacks ingeslagen te hebben in de laatste supermarkt in de bewoonde wereld, rijden we over een hobbelig pad tussen de sinaasappelbomen.
Als we daarna de bergen in gaan wordt het echt hobbelig, we worden helemaal door elkaar geschud. Pairi zegt dat de toeristen dat willen zo. We lunchen aan het strand bij een prachtige baai. Er lopen daar op het strand allemaal kleine krabbetje vliegensvlug en zijwaarts over het strand. We lopen een stuk naar een haventje, mooie baai. De chauffeur staat ons op te wachten.Dan begint het echte werk, op een pad vol keien hobbelen we met de fourwheel drive langzaam naar boven, intussen uitkijkend naar apen in de kolossale bomen. Dit is echt oerwoud.
Als we boven op de berg zijn, gaan we weer een stuk lopen. Enorme bomen met lianen zien we. Er slingeren zwarte en grijze apen in. We zien een adelaar en vliegende honden.
We rijden verder langs rijstsawa’s, suikerrietvelden, dragonfruitplantages en cacao en koffie plantages. Hier zien we ijsvogels vliegen. Om 16 uur komen we aan in Sukamade, helemaal door elkaar geschud.
Het was er bloedheet, geen airco, geen Wifi en geen elektra, dat was alleen beschikbaar van 17.30 uur tot 22 uur. De kamer was primitief met drie bedden waarop een vaag lapje als laken of deken, een koude douche en een bak water met een kannetje erin om te scheppen.
Na een kop koffie, kregen we een rondleiding van Pairi in de rubberfabriek vlakbij. Hij was van 1926 en mooi van lelijkheid. Rondom stonden rubberbomen met bakjes onderaan die de rubber opvingen.
We zien als het donker wordt Sirius en het zuiderkruis aan de hemel staan.
Na een best wel lekker maal gingen we om 19.30 uur met de jeep naar het strand. We kregen daar uitleg van de ranger wat wel en niet mocht. Niet praten, geen lichten aan, niet flitsen en wachten tot we geroepen werden. 6 rangers speurden het strand af op zoek naar een schildpad. Al drie avonden waren mensen zonder een schildpad gezien te hebben naar huis gegaan. We zouden tot 23.30 uur wachten.
Die ochtend waren er wel drie gesignaleerd die alleen even rondgelopen hadden.
We gingen in het zand zitten wachten met nog een hele groep studenten uit Yokyakarta en twee Franse jongens. Om 20.30 uur kwam er een bericht via de walkie talkie dat we naar links moesten gaan lopen. En ja hoor! Er was een reuzenschildpad op het strand gekropen. De maan bescheen het geheel. Weer moesten we wachten. Hij moest zich eerst ingraven en een gat maken. Na een kwartier mochten we dichterbij komen. Een beetje verscholen zat daar een groene schildpad met een schild van 110 cm lang en 103 cm breed boven een diep gat. Hij poepte 187 eieren uit, soms twee of drie tegelijk. De ranger lichtte bij waardoor we foto’s konden maken. Het was een beetje een plechtige stilte. De rangers haalden meteen het gat leeg, ze nemen de eieren mee om ze elders binnen onder het zand uit te laten komen. Ze worden anders door varanen en andere dieren opgegeten. Toen ze klaar was, begon ze met haar achterpoten het gat dicht te maken, daarna nam ze een pauze om haar lijf te sluiten. Wij wachten op een afstandje. Op een gegeven moment begon ze uit haar kuil te klauteren en richting zee te lopen. Steeds pauze nemend en diep zuchtend tot ze in de golven verdween. Ze komt 4 a 5 keer op die plek om eieren te leggen.
Wij gingen helemaal blij en opgewonden naar huis. Inmiddels was het 24 uur.

Vrijdag 19 februari
Wonder boven wonder hebben we ondanks de hitte en de rare lakens goed geslapen.
We staan om 5.15 uur op. Na een snel ontbijt vertrekken we weer naar het strand.
Er zit daar een grote uil in de boom.
We mogen 16 kleine turtles uitzetten. Ze zijn 2 maanden oud als ze de zee in mogen.
Ze moeten nog een stukje over het strand kruipen. Ze prenten dan in waar ze zijn, zodat ze weer terug komen. Als we ze eenmaal neergezet hebben, mogen we ze niet meer aanraken. Ze vinden zelf hun weg naar de zee waar ze inderdaad op een gegeven moment naar toe hollen en in de golven verdwijnen. 1 op de duizend overleeft het dan toch nog maar.
Wat leuk was dat!!

En dan weer verder hobbelend terug. Bij het doorwaden van de rivier kwamen we vast te zitten, de dames achterin kregen een lachstuip, de mannen stapten uit en maakten met plantenmateriaal de oever iets begaanbaarder. Na 2 pogingen kwam de Jeep er toch uit.
Dit was wel heel spannend, we weten nu dat we hele goede driver hebben!
Hoewel we moe zijn, lukt het niet om te slapen.
We zien in de jungle dit keer ook twee toekans vliegen.
Om elf uur zijn we opnieuw in Kalibaru . Pairi heeft luwakkoffie voor ons geregeld.
In ons hotel terug in Kulabaru, plonzen we meteen in het zwembad waar we sissend afkoelen.
Na een heerlijke lunch met frites hebben we een massage geregeld. Zoals dat hier gaat, komen de moeder en de tantes van Pairi dat doen. Heerlijk, alles wordt in een uur tijd los gemaakt. De moeheid en slaap zijn ook weg.
Lekker op het balkon zitten, schrijven en internetten.
Vanavond zijn er nog nationale dansen gepland in het hotel.
We voelen ons enorme geluksvogels met alles wat we hebben kunnen zien.